Blog

‘Een schot in de roos’ – ‘Daar ben je!’ met dertigers en veertigers

Stichting Daar ben je! is een ANBI instelling. Help je mee met mensen samen tot bloei brengen?

Het afgelopen seizoen startten we in de kerk van Bergentheim met een gespreksgroep voor 30/40gers. Als gespreksgroep hebben wij de cursus ‘Daar ben je!’ gedaan. Het bleek een schot in de roos te zijn.

‘Wij’ bestaat uit 5 vrouwen en 2 mannen, die volop in het leven staan. De cursus nodigde ons uit om met een open hart naar elkaar te gaan luisteren en dat werkte heel verfrissend. De avond over je verlangen was voor sommigen zelfs een echte eye-opener! Eén van ons had sinds hij een kind was nooit meer een collage gemaakt. Maar al knippend en plakkend kwam hij uit zijn hoofd meteen in zijn hart terecht en zijn maaksel verraste hem zelf. Nog mooier werd het toen anderen in zijn collage iets zagen dat klopte, maar waar hij nooit bij stil had gestaan. Hij was er blij mee. Door wat de anderen zagen, ontdekte hij iets over zichzelf wat tot die tijd niet duidelijk voor hem was. En zo bemerkten we hoe eenvoudig het is om elkaar een stapje verder te helpen, hoe we aan elkaar kunnen groeien.

Ook spraken we met elkaar over het geloof, maar nu vooral vanuit ons hart. Hoe bemoedigt God ons eigenlijk om de weg naar de (A)ander te gaan? We deelden onze verhalen. Zo vertelde een deelnemer dat zij die week een goed gesprek met vrienden had die onverwacht op bezoek kwamen. Het deed haar goed. De zondag erna hoorde ze in een kerkdienst dat God ook aanwezig kan zijn in een goed gesprek tussen mensen en dat raakte haar. Ineens zag ze het gesprek als een geschenk uit Gods hand. Wat een bemoediging!

De avonden vonden we mooi en waardevol. We werden bemoedigd om meer open te staan voor wat ons toevalt uit Gods hand en om meer open te staan voor anderen. We ontdekten hoe waardevol het is om je uit te spreken naar een ander toe en welke talen van liefde je kunt spreken. Voor sommigen van ons ook een hele ontdekking en een Aha! Erlebnis. Kwartjes vielen op zijn plek.
Gesprekskring Bergentheim

Van de trainer

Terugkijkende heb ik als trainer vooral genoten van de openheid en de diepgang die deze cursus ‘uitlokt’ bij mensen en hoe daar, binnen de kerk tenminste, op heel natuurlijke wijze een geloofsgesprek uit voortkomt. Geloof gedeeld wordt en worstelingen met geloof ook. Het gáát ergens over en in alle veiligheid van de groep kan er diepgaand over het leven gesproken worden. Ervaren worden hoe je aan elkaar kunt groeien. Het smaakt naar meer!
Ds. Geralda Rohaan-van de Kamp

Opeens zakt de bodem onder je weg…

Opeens zakt de bodem onder je weg...

Pas nog gebeurde het. Ik voelde de bodem onder me wegzakken. Alles liep anders dan ik dacht en hoopte.  Stressvolle dingen gebeuren in ons leven, de vraag is: 'Hoe vang je ze op?

Mohamed El Bachiri
In het Algemeen Dagblad van zaterdag 9 november las ik het verhaal van Mohamed El Bachiri. Hij verloor zijn vrouw Loubna bij de aanslagen in Brussel. 'Ik ben kapot, verpletterd', schrijft Mohamed (39) in De Odyssee van Mohamed. 'Ik had nooit gedacht dat ik haar, die zo lief en aardig was, zou verliezen'. Het gaat slecht met hem, zo lees ik in het artikel. Hij stuit zijn neus keer op keer bij hulpinstellingen en voelt zich 'op volle zee, midden in de storm'. Hij blijft in Molenbeek wonen tussen een minderheid van mensen die sympathiseren met terroristen.  'Ik ben een man van de vrede', zegt hij over zichzelf 'Ik haat niemand, haat is alleen maar destructief'.

Hij worstelde lange tijd met wie hij was. Ben ik een Marokkaan? Een moslim? Een Molenbekenaar of een Berber? In ogen van anderen allemaal negatief. Nu zegt hij: 'Ik ben wie ik ben' en hervond zijn plek in Molenbeek. Het is zijn 'thuis', daar wonen zijn vrienden, moeder, broers en zussen wonen. Maar het blijft moeilijk en hij durft niet meer te ver vooruit te kijken. Wel weet hij zeker, dat hij zijn kinderen een belangrijk motto mee wil geven. Het is een citaat van de Franse rapper Youssoupha: 'Zij (terroristen) wachten op het einde van de wereld, ik wacht op het begin van de menselijkheid'. Wow, wat een krachtig motto. Aan deze man wil ik een voorbeeld nemen!

Basisvertrouwen
Uit het motto van Mohamed spreekt vertrouwen: geloof dat het goede uiteindelijk overwint. Daar spreekt een groot basisvertrouwen uit. Ik worstel er mee. Als er iets naars gebeurt, negeer ik het en doe ik meestal alsof er niets gebeurd is. 'Kijk, het raakt me amper'. Gek genoeg geloof ik mezelf op dat moment ook nog, maar vroeg of laat kom ik mijzelf tegen. Dan dringt door wat er aan de hand is en erger: wat ik zelf had kunnen doen om het te voorkomen. Au. Het lijkt alsof alles uitschakelt en ik in het luchtledige hang.

Werken aan basisvertrouwen
'Welke strategie heb jij om te leren omgaan met stress en trauma?', vraagt de geluksprofessor Sonja Lyubomirsky ons. Wat mij helpt is een wandeling buiten. Die leidt me af, zeker als de zon schijnt. Er over praten met anderen deels. De aandacht doet goed, maar meestal kan ik de emotionele impact niet goed over de bühne krijgen. Uiteindelijk helpt mij persoonlijk maar één ding echt: Gods nabijheid zoeken, me open stellen voor zijn Aanwezigheid. Diepe rust en vrede vallen over me heen. Het doet er allemaal niet toe, God is erbij.

Dankbaar
Ik ben dankbaar dat ik dat keer op keer mag ervaren. De eerste keer toen ik 18 jaar oud was. Liefde en licht overspoelden me. Heel lief en attent van God om mij die mooie ervaring te gunnen. Als God op mij had moeten wachten was er nooit iets gebeurd. Nog steeds als ik er over nadenk, vind ik het mooi en raar dat je je open kunt stellen voor zijn Aanwezigheid. En toch weet ik: het kan. Wat heeft mij geholpen?
• God breekt niet zomaar in; Hij is een gentlemen en klopt en wacht totdat je je open stelt voor Zijn Aanwezigheid.
• God leren zien iemand die nabij wil zijn en het goede met je voor hebt; Lange tijd nodigde ik Jezus uit om elke dag 's morgens na het ontbijt met mij een kopje koffie te drinken. Samen op de bank. Ik leerde praten, ik leerde mijn gedachten en gevoelens toe te laten, ik leerde ze onder ogen te zien en er verantwoordelijkheid voor te nemen.
• Wat ook hielp waren andere mensen, die naar mij wilden luisteren. Die net als Jezus/God niet aan mij trokken, maar wachtten en genoegen namen met wat er was.

 

Weg met de perfectie!

Zo leerde ik mijzelf en andere mensen kennen en met andere ogen zien. Ik hoefde niets, ik mocht zijn en voelde me geliefd. Ik ging steeds meer mijn eigenaardigheden zien en daar verantwoordelijkheid voor nemen. Steeds dacht ik: 'Nu ben ik er, nu ben ik klaar!', totdat ik realiseerde dat ik niet 'af' hoef te zijn. Menselijke perfectie bestaat niet. Ik hoef alleen maar lief te hebben en aandacht te hebben voor een ander/Ander. Dat geeft mooie ontmoetingen en maakt het leven zinvol. In tijden van stress zijn er anderen voor mij, zo heb ik blij gemerkt. Een vangnet van mensen, dat je opvangt als de bodem even onder je wegvalt.

En...wat doe jij als het leven tegen zit?

Else Roza

 

'You don't have to see the whole staircase, just set the first step...' Martin Luther King

Reacties zijn gesloten.