Opeens zakt de bodem onder je weg...
Pas nog gebeurde het. Ik voelde de bodem onder me wegzakken. Alles liep anders dan ik dacht en hoopte. Stressvolle dingen gebeuren in ons leven, de vraag is: 'Hoe vang je ze op?
Mohamed El Bachiri
In het Algemeen Dagblad van zaterdag 9 november las ik het verhaal van Mohamed El Bachiri. Hij verloor zijn vrouw Loubna bij de aanslagen in Brussel. 'Ik ben kapot, verpletterd', schrijft Mohamed (39) in De Odyssee van Mohamed. 'Ik had nooit gedacht dat ik haar, die zo lief en aardig was, zou verliezen'. Het gaat slecht met hem, zo lees ik in het artikel. Hij stuit zijn neus keer op keer bij hulpinstellingen en voelt zich 'op volle zee, midden in de storm'. Hij blijft in Molenbeek wonen tussen een minderheid van mensen die sympathiseren met terroristen. 'Ik ben een man van de vrede', zegt hij over zichzelf 'Ik haat niemand, haat is alleen maar destructief'.
Hij worstelde lange tijd met wie hij was. Ben ik een Marokkaan? Een moslim? Een Molenbekenaar of een Berber? In ogen van anderen allemaal negatief. Nu zegt hij: 'Ik ben wie ik ben' en hervond zijn plek in Molenbeek. Het is zijn 'thuis', daar wonen zijn vrienden, moeder, broers en zussen wonen. Maar het blijft moeilijk en hij durft niet meer te ver vooruit te kijken. Wel weet hij zeker, dat hij zijn kinderen een belangrijk motto mee wil geven. Het is een citaat van de Franse rapper Youssoupha: 'Zij (terroristen) wachten op het einde van de wereld, ik wacht op het begin van de menselijkheid'. Wow, wat een krachtig motto. Aan deze man wil ik een voorbeeld nemen!
Basisvertrouwen
Uit het motto van Mohamed spreekt vertrouwen: geloof dat het goede uiteindelijk overwint. Daar spreekt een groot basisvertrouwen uit. Ik worstel er mee. Als er iets naars gebeurt, negeer ik het en doe ik meestal alsof er niets gebeurd is. 'Kijk, het raakt me amper'. Gek genoeg geloof ik mezelf op dat moment ook nog, maar vroeg of laat kom ik mijzelf tegen. Dan dringt door wat er aan de hand is en erger: wat ik zelf had kunnen doen om het te voorkomen. Au. Het lijkt alsof alles uitschakelt en ik in het luchtledige hang.
Werken aan basisvertrouwen
'Welke strategie heb jij om te leren omgaan met stress en trauma?', vraagt de geluksprofessor Sonja Lyubomirsky ons. Wat mij helpt is een wandeling buiten. Die leidt me af, zeker als de zon schijnt. Er over praten met anderen deels. De aandacht doet goed, maar meestal kan ik de emotionele impact niet goed over de bühne krijgen. Uiteindelijk helpt mij persoonlijk maar één ding echt: Gods nabijheid zoeken, me open stellen voor zijn Aanwezigheid. Diepe rust en vrede vallen over me heen. Het doet er allemaal niet toe, God is erbij.
Dankbaar
Ik ben dankbaar dat ik dat keer op keer mag ervaren. De eerste keer toen ik 18 jaar oud was. Liefde en licht overspoelden me. Heel lief en attent van God om mij die mooie ervaring te gunnen. Als God op mij had moeten wachten was er nooit iets gebeurd. Nog steeds als ik er over nadenk, vind ik het mooi en raar dat je je open kunt stellen voor zijn Aanwezigheid. En toch weet ik: het kan. Wat heeft mij geholpen?
• God breekt niet zomaar in; Hij is een gentlemen en klopt en wacht totdat je je open stelt voor Zijn Aanwezigheid.
• God leren zien iemand die nabij wil zijn en het goede met je voor hebt; Lange tijd nodigde ik Jezus uit om elke dag 's morgens na het ontbijt met mij een kopje koffie te drinken. Samen op de bank. Ik leerde praten, ik leerde mijn gedachten en gevoelens toe te laten, ik leerde ze onder ogen te zien en er verantwoordelijkheid voor te nemen.
• Wat ook hielp waren andere mensen, die naar mij wilden luisteren. Die net als Jezus/God niet aan mij trokken, maar wachtten en genoegen namen met wat er was.
Weg met de perfectie!
Zo leerde ik mijzelf en andere mensen kennen en met andere ogen zien. Ik hoefde niets, ik mocht zijn en voelde me geliefd. Ik ging steeds meer mijn eigenaardigheden zien en daar verantwoordelijkheid voor nemen. Steeds dacht ik: 'Nu ben ik er, nu ben ik klaar!', totdat ik realiseerde dat ik niet 'af' hoef te zijn. Menselijke perfectie bestaat niet. Ik hoef alleen maar lief te hebben en aandacht te hebben voor een ander/Ander. Dat geeft mooie ontmoetingen en maakt het leven zinvol. In tijden van stress zijn er anderen voor mij, zo heb ik blij gemerkt. Een vangnet van mensen, dat je opvangt als de bodem even onder je wegvalt.
En...wat doe jij als het leven tegen zit?
Else Roza
'You don't have to see the whole staircase, just set the first step...' Martin Luther King
